Teatr prowincjonalny – Beata Jaskuła-Tuchanowska

Czytelnicy powieści „Eleonora i 14 świnek” doczekali się drugiej części sagi. Obie historie łączą niektóre postaci, ale akcja toczy się w zupełnie innym środowisku. Chrześcijanom może zabraknąć dosłowności, jakiegoś wyraźnego akcentu o Bogu. Ale mi właśnie ta nie dosłowność się spodobała. Teatr jako metafora różnych masek, które zakładamy w życiu, pewien rodzaj ucieczki od rzeczywistości… Ta bliskość spraw wzniosłych, a jednak nie dających spełnienia. To dążenie do ideału, które przynosi tylko frustrację… To w gruncie rzeczy powieść o pustce duchowej, samotności i zagubieniu. Zedrzyj maski z aktorów, a zobaczysz problemy, z którymi każdy może się utożsamiać. Natomiast ciekawostki zakulisowe i perypetie życiowe postaci bronią się same w sobie.